Hij raakt hiermee wel een gevoelig punt. De maatregelen die door het kabinet zijn genomen blinken uit in het zoeken naar compromissen. Om naar iedereen te willen luisteren loop je het risico daarbij de focus te verliezen op waarom het echt allemaal draait: namelijk het terugdringen van de verspreiding van het virus. En als na lang polderen blijkt dat het virus zich er niet door toe laat verleiden om zich vrijwillig terug te trekken, dan volgen er plotseling strenge maatregelen en moet de discussie over de maatregelen verstommen.
Trok het kabinet dit nu maar eens door naar meer dossiers, zoals het stikstofdossier. In het stikstofdossier wil het kabinet blijven polderen en zoeken naar gedragen maatregelen. Daar wordt iedere keer de discussie weer aangegaan over de te nemen maatregelen en worden belangen zwaarder gewogen dan het effect van de stikstofdepositie in ons land. We praten niet meer over de stikstofdepositie, het werkelijke probleem. Nee, zeker niet. Er wordt voortdurend gesproken over allerlei rekenmethodes en verschuivingen van getallen tussen de verschillende sectoren om maar vooral te kunnen blijven doen wat we doen. Ook uit de nieuwe onlangs gepresenteerde wet van minister Carola Schouten blijkt dat weer eens. Het lijkt alsof de urgentie van dit dossier niet doordringt bij het kabinet. Daar moeten wél de maatregelen vandaan komen. Maatregelen die niet voortdurend ter discussie worden gesteld maar die écht leiden tot reductie van de stikstofdepositie die onze natuur onder een verstikkende deken heeft gestopt.
Kabinet: kom ook hier met een stevige hamerslag!